De zomer van de vrijheid

Ze mochten los: de jongeren. Met zijn allen naar Spanje. Zonder ouders maar de meesten en de enigen waar überhaupt zicht op is trouwens, met jongerenorganisaties. Netjes binnen de regels. Natuurlijk hebben ze allemaal braaf beloofd zich daar aan te houden. Alles voor de vrijheid.

Maar als het dan – niet geheel onverwachts behalve voor de betrokkenen inclusief de reisorganisaties en de politiek blijkbaar – toch fout gaat, dan zijn het ineens minderjarigen die niet, zoals zou moeten én verantwoord zou zijn, ter plekke in quarantaine kunnen? Sterker nog: van wie een aantal zonder blikken of blozen door papa en mama per vliegtuig naar huis worden gehaald buiten de organisaties om! Positief of grote kans erop, maar wel in alle stilte in het vliegtuig gaan zitten. Sommigen vertrokken zonder zich af te melden bij de organisatie. “Mama heeft een ticket gekocht…”, stuurde een ander naar de leiding. Ach gossie… Weten we meteen van wie ze dat gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel hebben en dat gaat er op deze manier niet komen ook. Wat kan het jullie schelen dat jullie zo anderen in gevaar brengen? Met de bus terug moeten, zou toch echt een onoverkomelijke anti-climax zijn geweest.

Ik heb deze week net mijn tweede vaccin gekregen en ik was eindelijk aan het inplannen om over twee weken weer hulp in huis te kunnen halen. Ook wilde ik na ruim 1,5 jaar weer een bezoek brengen aan mijn fysiotherapeut om daar weer van voren af aan te moeten beginnen. Alles wat we bereikt hadden. Is teniet gedaan.
Mijn braces en splints zijn al tijden aan updates toe, maar het risico kon ik niet nemen dus dat moest er binnenkort ook maar weer een keer van komen.
En o ja… Zou het dan eindelijk een keertje veilig mogelijk zijn om even wat zeelucht op te gaan snuiven?

Twee dagen na dat vaccin kwam het ene na het andere deprimerende bericht in de media over de razendsnel opkomende delta-variant. Het EK zou een grote motor zijn geweest. Joh? Voor het eerst sinds het begin van de coronacrisis werd ik er echt down van. Ik had mijn afspraken net gemaakt.

Met klapperende oren hebben we aan moeten horen hoe zowel in Nederland als in België de politici over elkaar heen struikelden om te kunnen melden dat er versoepelingen konden komen. Het ging tenslotte zoooo goed, dat hadden we, met z’n allen verdiend. Wat heet versoepelingen: van het een op de andere dag werd zo’n beetje alles gelost in Nederland. Zo’n mondmasker is ook wel het ergste wat een mens kan overkomen natuurlijk. Dat zoiets simpels kan bijdragen aan de veiligheid, was blijkbaar niet meer te verkopen. “We leggen de verantwoording weer bij de mensen zelf,” klonk het in beide landen. Gemakkelijk scoren is dat en als het dan toch weer fout gaat, dan wijs je alle kanten op behalve naar jezelf, toch?

Met lede ogen zagen we de massa’s weer gezellig bij elkaar kruipen. Corona-proof voetbal kijken… Ja hoor… Hoe naïef kun je zijn? Als het over geld of politiek gaat blijkbaar heel naïef. Je hoefde geen expert te zijn om te weten dat dit fout zou gaan, maar zelfs naar de experts wordt niet meer geluisterd.

Het nieuws dat het Pfizer vaccin toch niet zo goed tegen de delta-variant lijkt te beschermen, kwam er deze week ook nog bovenop. Daar zit je dan met je twee prikken als risico patiënt met standaard symptomen die een gemiddelde corona patiënt ook heeft.

Om niet dagelijks naar het testcentrum te moeten rijden, zit er maar weer één ding op. Zorgen dat alle mogelijke risico contacten op nul blijven. Daarvoor hoef ik geen feestjes af te zeggen. De sporten moesten het toch al zonder mijn aanmoedigingen doen en vakantie zat er al niet in. Nee, ik zal de broodnodige hulp wel weer laten schieten, hoor. Doe ik graag voor de mede-mens die het zo zwaar heeft gehad het laatste anderhalf jaar met al die vrijheid die werd ingeperkt en dus echt heel nodig even los moest. Ik hoop van harte dat het intens genieten was, want wat een zomer van vrijheid had moeten worden volgens de populistische uitspraken, is die in een paar weken omgetoverd tot één grote mislukking die met de staart tussen de benen nu afdruipt.

Ik heb nu één vraagje aan jullie die er lekker op los hebben gefeest en in alle euforie wel eens “even de maatregelen vergaten”. Heb op zijn minst het fatsoen om in alle stilte je wonden te likken en te accepteren dat men toch weer van hogerhand, enigszins dan, ingrijpt. Ga niet weer lopen janken hoe moeilijk je het hebt en hoe slecht het is dat de overheid ingrijpt. (Met een slag om de arm dat de Belgische overheid dat ook gaat doen). Ik zit niet te wachten op de berichten, dat jullie “echt ziek” zijn van het feit dat de festivals nu toch weer geschrapt worden.

Het zijn de zorgverleners die weer kunnen puinruimen en het zijn de mensen die extra voorzichtig moeten zijn die niet eens de kans hebben gekregen om maar een heel klein beetje vrijheid te snuiven. Neem die verantwoording waarvan jullie vonden dat je die aan kon, ook als het mis gaat. Ga niet langs Start en neem geen blijf-uit-de-gevangenis-tickets aan. Ook niet van je ouders. Gewoon op de blaren zitten. Heel stilletjes. Dat zou jullie sieren.