Fata Morgana

Eerder gepubliceerd op 16 oktober 2017

Vandaag voel ik verdriet
Strek mijn armen
naar de mooie wereld daarbuiten
Maar bereiken kan ik hem niet

Zo dichtbij
Ik kan hem zien
en ruiken
Maar mijn lichaam wil niet met me mee

Ik wil naar de bergen
De hei
Kijken naar de kleuren van de opkomende zon
Mijn camera als gezelschap

Ik wil naar mijn geliefde zee
De zilte lucht opsnuiven
De meeuwen rakelings zien scheren
over de opspattende golven

Schelpen zoeken in het zand

Uren vertoeven bij een strandpaviljoen
Tevreden slurpend aan een mok chocola
Mijn lief naast me
Kijkend naar het leven

De wind door mijn hoofd

Struinen door de straten
Mijn camera weer met me mee
Als vanouds
Op zoek naar wat geluk

Maar nu zonder extra pijn en moeheid

Ik wil wat hulp bij het bijeen houden
Van een lijf dat zo gemakkelijk uiteen valt
Door de jaren heen
Steeds meer schade veroorzakend
Mijn energie laat wegstromen
In een doelloos gat

Vraag ik te veel?

Vandaag voel ik verdriet
Een extra afstand tussen mij en de wereld
Een drempel die steeds maar hoger wordt
Mijn uitgeputte lichaam met een traan achter blijvend

Gelukkig kwam uiteindelijk de hulp wel op gang, al duurde het nog wel een aantal jaren.