Een valse start

Het bleef een tijdje stil rond onze plannen om geweldige kampeeravonturen tegemoet te gaan. Niet dat er nog niets te vertellen viel. De energie was er gewoonweg niet om de woorden uit mijn hersenen en vingers te laten vloeien. Maar goed: een maand geleden konden we hem dan toch eindelijk ophalen. Na een demonstratie van nog een kampeerder in hart en ziel die met pensioen was, maar het niet kon laten om zijn kennis te delen (als je ooit hebt gekampeerd dan ken je die types wel), volgde de eerste rit naar huis. Onze namen-traditie moest natuurlijk voortgezet worden en om het ook deze keer niet te moeilijk te maken voor onze mistige hoofden, werd het simpelweg Vouwie.

Vouwie en wij kregen meteen daags erna onze echte vuurdoop, toen we neerstreken op een camping op de Veluwe. Niet zo zeer een plek waar we normaal naar toe zouden trekken, maar we wilden toch onze geldschieter de eerste blik gunnen.

Achteraf konden we ons wel voor de kop slaan, maar de eerste beginnersfout was al snel gemaakt. Omdat we zoveel lengte hebben met vouwwagen, voortent en luifel, kregen we een plekje toegewezen in plaats van het zelf te kunnen uitzoeken en dat was precies op een viersprong. Best druk voor iemand bij wie die de kleinste dingetjes nog binnenkomen. Deze hernieuwde-beginnelingen besloten de achterzijde van de vouwwagen naar de viersprong te zetten en zo een rustig plekje te creëren. Dat het niet helemaal netjes was, wisten we op dat moment al wel, maar pas toen we uren later terugkwamen van het sanitairgebouw, drong het echt tot ons door dat het ronduit asociaal was. Eens en nooit meer dus, behalve als je daardoor anders een prachtig uitzicht moet missen.

Voor we tot die conclusie kwamen, moest Vouwie natuurlijk nog wel tot leven gewekt worden. Eigenlijk ging dat best goed, totdatdeze dame buiten even niets meer kon doen en dacht vast het bed op te maken. Deze vouwwagen is uitgekozen voor het extra lange bed die eigenlijk bedoeld is voor lange mensen. In plaats van in de lengte te gaan liggen, moet ik natuurlijk weer eens zo nodig dwars doen en nemen we dat nu heel erg letterlijk. Dankzij het extra, opklapbare, deel kan ik de extra kussens een plekje geven die mijn elektrisch verstelbare bed tijdens onze tripjes moeten vervangen. Bij aankomst moet dat deel nog neergeklapt worden: zo geschieden… Om ongelukken te voorkomen met te ver uitstrekken, ging ik heel voorzichtig om niet te vallen, via het opstapje op de rand van het bed zitten. Zo, dat had ik al voor elkaar. Ik zat net eventjes wat uit te blazen en genietend om me heen te kijken, toen dat rustieke moment bruut werd verstoord.

Een enorm onheilspellend geluid vulde de tent en voordat ik het wist, stortte ik met een enorme klap bijna een meter recht naar beneden om met een harde klap op de grond terecht te komen. Boven de lawine van vallend ijzer slaakte ik een hevige kreet. Een ongelofelijke pijn schoot door mijn rechterarm en –schouder en vervolgens voelde het alsof mijn arm niet meer aan mijn lijf vast zat. Ik pakte hem automatisch vast en keek ernaar terwijl ik zachtjes probeerde te jengelen, omdat ik niet al meteen bij de hele camping bekend wilde staan.

Even dacht ik, dat het beeld dat ik zag, werd vervormd door de tranen die in overvloed over mijn wangen rolden, maar helaas. Doordat ik recht naar beneden was gestort en ik me waarschijnlijk automatisch wilde opvangen, was ik plat op mijn hand terecht gekomen met een uitgestrekte arm erboven . Gevolg: mijn arm en daarna mijn schouder die toch al dringend aan een schouderbrace toe was, kregen de volle klap te verwerken. Mijn schouder had het niet gered, was volledig uit te kom geschoten en mijn arm was helemaal naar achteren gedraaid. Iedereen kan natuurlijk zijn hand achter zich zetten, maar niet je hele arm meedraaien. Ik knipperde een paar keer, maar mijn hand was helemaal nergens te bekennen en ik kon aan de spieren in mijn arm zien dat die op een hele onnatuurlijke manier waren weggedraaid. Bovendien kon ik mijn hersenen opdrachten geven wat ik wilde, maar mijn spieren reageerden niet en de arm bleef staan waar hij stond. Met behulp van mijn linkerarm haalde ik de druk van zijn -uit de bocht gevlogen- metgezel. Ondertussen was Manlief natuurlijk op het enorme lawaai en mijn gejengel af komen rennen. Het eerste wat een omstander doet, is vragen wat er gebeurd is, maar antwoord geven is op zo’n moment geen doen. Hij moest het met het gejengel doen. Hij kwam dan ook zelf tot de conclusie dat ik een klein detail was vergeten bij het bed open klappen: de pootjes hadden ook nog uitgeklapt en vastgezet moeten worden. Oeps…

Vroeger had je van die poppen waarbij de armen en benen er heel gemakkelijk los kwamen met een plop om vervolgens hulpeloos aan een elastiek te bengelen. Zie je het voor je? Ik was die pop. Al waren die poppen een stuk stiller als het gebeurde.

Voor het eerst dacht ik dat ik niet onder de eerste hulp uit zou gaan komen. Dit was zo fout, dit lukte me vast niet zelf. Toch is het precies dat wat je gaat proberen, want het is het enige waar je je op zo’n moment op kunt concentreren. Alles wat ik bewust en onbewust heb opgepikt in de afgelopen 52 jaar wierp ik – heel voorzichtig, want o wat een pijn – in de strijd om er in ieder geval de scherpste kanten af te halen. Ondertussen schoot het bij mij en stilletjes ook bij Manlief door het hoofd: daar gaat onze droom. De droom al stuk nog voordat deze goed en wel begonnen is. Kreeg Karma dan toch nog zijn zin? Dat was echter voor latere zorg; ik moest eerst van die helse pijn af en weer controle krijgen over mijn arm. Gelukkig droeg ik zoals bijna altijd mijn nekbrace, al voelde ik later dat mijn nek wel een klap had gekregen. Zonder de nekbrace zou het echter veel akeliger hebben kunnen aflopen.

Stukje bij beetje werd het weer te behappen en begon ik Marcel weer mee te helpen. Ik wilde me niet laten kisten en ons plezier vergallen. Even zakte de grond nog bijna onder me weg toen Manlief tot de conclusie kwam dat het opklapdeel van het bed was afgebroken. Gelukkig is het een echte MacGyver en lukte het hem provisorisch op te lossen. Later trouwens ook nog definitief. Pffff…

Was het opzetten – zeker zo’n eerste keer – al best lastig; ik had het er niet gemakkelijker op gemaakt met een arm die duidelijk te kennen gaf niet meer mee te willen doen. Toch pech voor die arm dat hij aan mij vast zit, want erbij gaan zitten kijken hoe iemand anders werkt, is niks voor mij. Zo goed en zo kwaad als het ging en een stuk langzamer dan ik zou willen, deed ik wat kon en nodig was. Mijn zorgen dat de keuken het grote struikelblok zou worden, werd door mijn actie nog eens extra duidelijk bevestigd. Ter plekke kwamen we dan ook tot de conclusie dat er alsnog wieltjes onder moesten, maar dan wel een eigen constructie. Zeg nou zelf: tweehonderd euro voor een stel wieltjes is toch wel van de zotte. Het lukte me met mijn lamme armpje nu ook echt niet om de keuken op zijn plaats te krijgen, maar een van de grote voordelen van een camping: er is altijd wel iemand die een helpende hand wil reiken. Zo geschieden.

Pas heel laat in de avond en na de beslissing het zonneluifel niet meer op te zetten, ploften we doodmoe neer en konden we onze nieuwste aanwinst eens goed bekijken. De wagen die in eerste instantie toch echt waterpas had gestaan, leek dat nu niet meer te doen. Het leek een beetje zoals mijn hoofd op mijn nek staat. Een knik in de tent van de wagenbak maakte dat ook die er een beetje zielig bij stond. Dat alles resulteerde als een domino-effect op de voortent waardoor ook het kuipzeil niet helemaal lag, zoals het zou moeten. Oppassen geblazen bij het binnengaan van de tent, want een valpartij zou mijn lijf niet meer aankunnen.

Voor Manlief was de aanblik van onze Vouwie reden om zeer ontevreden te zijn over het resultaat, maar ik nam – waarschijnlijk ook terecht – de schuld op me van de krakkemikkige looks van de wagen(tent) die door mijn val vast ontzet was geraakt. Het was nogal geen klap! Ik was vooral trots op ons, omdat ondanks de heftige tegenslag en de schrik die er nog steeds goed in zat, we voor het allereerst onze Vouwie toch maar wel hadden staan. Het bed lonkte en na alle stress lukte het me zelfs grotendeels door de pijn heen te slapen.

De volgende ochtend kon het genieten dan echt beginnen. Een ontbijtje buiten: is er nog iets zaligers te bedenken? Het mindervalide sanitair waar ik een sleutel van had gekregen, was geweldig. Ik kon alle tijd nemen die ik nodig had en dat is tegenwoordig een stuk meer dan vroeger. Zittend douchen, een kruk bij de wastafel en de wc met beugel in dezelfde ruimte zodat ik geen energie hoef te stoppen in het heen en weer gaan. Zoveel beter dan de huisjes en kamers die we in de afgelopen jaren hebben bezocht. Een super ventilatie gaf ons een gerust gevoel en van de handgel maakten we dankbaar gebruik. Al viel het ons toen al op, dat mensen blijkbaar snel (willen) vergeten.

Toen we later op het pad een van onze mede-kampeerders op het veldje tegenkwamen, bleek dat ze mijn val en mijn ijzige kreet hadden meegekregen. Het zou het eerste, maar zeker niet het laatste, gesprek worden met iemand die oprecht geïnteresseerd wilde weten wat er met mij aan de hand is. Ik vind dat altijd een moeilijke, want ik wil de mensen niet overdonderen met het hele gebeuren dus ik hou het maar op het bindweefselprobleem en uit de bocht vliegende onderdelen met als gevolg een systeem dat over de toeren is. Ik vind het net zo fijn dat er weer mogelijkheden zijn om leuke gesprekken te hebben. Net lang genoeg om niet uitgeput te raken.

Ondanks de voelbare schade die mijn schouder had opgelopen en de zenuwpijn die door mijn arm schoot, genoot ik van het buitenleven. Precies zoals ik me had voorgesteld. De energie ging daar in zitten; niet in de rompslomp thuis waardoor er niets meer over blijft voor genieten. En Manlief? Die had ik in jaren niet zo ontspannen meer mee gemaakt. Missie geslaagd zou ik zo zeggen. Het volgende tripje kon niet snel genoeg komen! Al zal ik voortaan Manlief eerst de poten laten controleren voordat ik mij op het bed waag. 😁

De tweede poging leverde een superstrakke Cabanon Malawi 2.0 Royale op. Een opvallende verschijning tussen alle campers en caravans 😍