Het stinkt hier

Als ik al iets van de wereld begreep voordat ik aan een crowdfunding moest beginnen om ernstige complicaties tegen te kunnen houden, dan ben ik dat begrip intussen wel volledig kwijt geraakt.

Eerder uitte ik al mijn ongenoegen over het massaal financieel steunen van mensen en hun bedrijven die weigeren hun verantwoordelijkheid te nemen in deze pandemie en ondertussen zelfs nog overheidssteun krijgen.  Absurd watvoor bedragen er in no time gedoneerd worden om advocaatkosten of boetes te kunnen bekostigen. 

Het volgende had me misschien niet moeten verbazen, maar de enige manier om moed te verzamelen om überhaupt aan zo’n smeekbede te beginnen, is om je vast te klampen aan enig naïviteit: kranten die zelfs geen kleine advertentie wilden doneren voor een crowdfundingsactie die alleen succesvol had kunnen worden als mensen er ook van hadden geweten.

En dan heb je nog het blijkbaar aanwezige bestaansrecht van reality figuren en influencers, die achterlijke bedragen “verdienen” met, tja, met wat? Het woord “influencer” alleen,  bezorgd me al MCAS uitslag trouwens.
In mijn jeugd (jaja, oma spreekt) bestond het nog niet in deze vorm, al had je natuurlijk wel de populaire figuren op school.  Als die een bepaalde look aanschaften of die ene etui, dan waren er altijd sukkels die de week erop hetzelfde hadden. De volgers met hun likes, zeg maar. Ik moest daar toen al niks van hebben en ging dwars tegen de stroom in.  Het is misschien maar goed dat ik mijn jonge toekomstplannen van mode ontwerper heb laten vallen. Al werden die vlak erna vervangen door een realiteit waar ik niet over had gedroomd of om had gevraagd.

Terug naar de beïnvloeding..
Men gaat de straat op en breekt ze zelfs af, omdat men niet beïnvloedt wenst te worden door “nep nieuws”, maar er is wel acceptatie en zelfs adoratie van figuren die containers met geld verdienen door hun nepwereld te delen? Schiet mij maar lek.

Maar wat ik vandaag las in mijn, toch wel kwalitatief hoogstaande nieuwsblad, slaat toch echt alles.  Ik moest de titel alleen al twee keer lezen om zeker te weten dat ik het goed las.  

“Influencer verkoopt haar scheetjes maar moet stoppen vanwege ziekenhuisopname”. 

Pardon?

De naïviteit kwam weer even bovendrijven. Ik begreep het vast verkeerd. 

Niet dus.

Mevrouw de influencer ving haar scheetjes in een potje en mensen betaalden daar grof geld voor. Dat verkleinwoord gebruikte ze vast omdat het dan zo lief klonk dat mensen wel verder móesten lezen.
Haar geweldige ingeving was zo populair dat ze haar hele manier van eten zo had veranderd, dat ze aan de grote vraag kon voldoen en ze wist precies te vertellen welke voeding de vieze en welke de, ahum, “lekkere” produceerde.  Verdiensten tot nu toe 200.000 euro en counting.

Alleen, ach gossie, de arme ziel: door haar eenzijdige eetgewoontes ontstond er op een dag zo’n ontploffingsgevaar in haar darmen, dat ze dacht dat ze een hartaanval kreeg en in het ziekenhuis belandde. Arme dokters en verpleegkundigen. Alsof ze het nog niet zwaar genoeg hebben de afgelopen twee jaar, krijgen ze ook nog een uren in de wind stinkend influencer over de vloer. Het is voor hen maar te hopen, dat ze de dagen ervoor de voeding tot zich had genomen, die tot de “lekkere” winden leidt.
Het advies luidde om toch maar niet meer van die gekke dingen te doen. Dat advies slaat dit intelligente mensenexemplaar voorlopig nog in de wind en ze verdient waarschijnlijk naar aanleiding van deze ziekenhuisopname (die vast wel vergoed werd) én de gratis media aandacht, voorlopig alleen nog maar meer aan mensen die hun geld liever aan gebakken en stinkende lucht spenderen dan aan iets waarmee mensen die het hard nodig hebben, écht zijn geholpen.

Mijn naïviteit was ik al kwijt.  Mijn geloof in de mensheid is nu ook echt in lucht opgegaan. 

Overigens is vanavond van dat bericht niets meer te vinden in dit nieuwsblad.  Misschien dat ze toch vonden dat er een luchtje aan zat?