Niet de bedoeling

Ik ben iemand die zich altijd aan de regels houd. Dat gaat soms, onbewust, achterlijk ver.  Ik heb nog de neiging om links, rechts en links te kijken voordat ik een bospaadje oversteek.  Ik zeg zelfs pardon als ik een boertje laat (of zelfs hik maar dat slaat helemaal nergens op), terwijl ik alleen ben. Toen ik nog auto kon rijden, ging die richtingaanwijzer ook aan op een bosweg waar in geen velden of wegen een mens of voertuig te zien was. 

De afgelopen periode van covid was dan ook geen enkel probleem wat mij betreft.  Ik volg de regels.  Niet alleen voor mezelf, ook voor alle anderen die ik daarmee kan helpen.  Dichtbij maar ook de mensen in de zorg. De roep om vrijheid werd groter, regels aangepast om toch dat gezamenlijke doel te bereiken. Voor mij had het nog niet gehoeven, maar goed.

Gebogen regels

Wij volgen de regels en we betalen in twee landen aanzienlijke bedragen om netjes verzekerd te zijn en niet in situaties te komen waarbij onvoorziene omstandigheden ons in uitzichtloze situaties kunnen brengen of we onze handen op moeten houden. 

Wij houden ons aan de regels, alleen worden die regels gewogen en gebogen, precies zoals het de instanties uitkomt.  Zo is het toch nog onmogelijk de zorg te krijgen die ik nodig heb.  Alleen maar omdat ik EDS heb en afhankelijk ben van expertise in het buitenland.  Een anonieme, kortzichtige blik en een totaal gebrek aan de nodige medische kennis zetten in een vloek en een zucht, een beslissing op papier waardoor ik – ondanks alle gevolgde regeltjes – alsnog mijn hand op moet houden en afhankelijk ben van de goedheid van mensen. Mijn trots moest ik opzij zetten om een crowdfunding op te zetten en dat viel me zwaar, maar er was geen andere uitweg meer. 

Daarna zit er dan weinig meer op dan iedere dag de bankrekening checken om helaas na een paar weken na de lancering niet of nauwelijks verandering te zien met nog geen 8000 euro in totaal op de teller. Het doel dat bereikt moet worden: 85.000 euro.

Zoveel ondernemingen aangeschreven, geen enkele gereageerd. “Ravels helpt”, alleen geldt dat blijkbaar niet voor mij. In mijn geboortedorp Goirle aan de andere kant van de grens waar ik zo lang heb gewoond toen ik nog volop in het leven kon staan, heeft zogenaamd niemand de krant of emails gezien en gesprekken waar begrip en medeleven leek te zijn, worden aan de kant geschoven zodra ik weer de deur uit ben. De vraag om gebruik te maken van netwerken die ikzelf niet heb, lijkt al te veel gevraagd voor de meesten waardoor alles stil is gevallen.

Het is wat het is, meer kan ik niet doen.  Al doet het iedere dag weer enorm zeer en weet ik werkelijk niet hoe het verder moet. Ik weet wat mijn lijf nodig heeft, maar zonder genoeg hulp is dat onmogelijk te bereiken.  Trots voel ik me al lang niet meer.  Integendeel. Ik weet dat ik het niet kán opgeven, maar het liefst zou ik in een hoekje weg willen kruipen en doen alsof ik nooit om iets gevraagd heb. Sommigen zullen dat afschilderen als zielig gedoe. De mensen die me kennen weten dat ik gewoon schrijf wat ik voel. Oprecht en gekwetst, niet zielig.

Maar als ik dan vervolgens lees, dat een ondernemer die 180.000 euro aan steun van de overheid heeft gekregen, in no time 240.000 euro aan donaties krijgt via een crowdfunding omdat die zich niét aan de regels wil houden… Dan word ik letterlijk niet goed en staan de tranen in mijn ogen.

Dan vraag ik me toch af wat ik verkeerd heb gedaan, welk regeltje ik heb gemist, om dit te verdienen.

Dit was niet de bedoeling, zegt de ondernemer.  Nee, inderdaad.  Dat kan ik voluit zeggen.  Het was niet mijn bedoeling om EDS te hebben (onder andere) waarover weinig tot geen kennis hier is, het was niet mijn bedoeling een instabiele nek te hebben en het was al zeker niet mijn bedoeling om mezelf zo te moeten verlagen dat ik dit soort teksten zou moeten schrijven. Maar blijkbaar moet het.  Niet alleen ik vraag me af hoe het kan dat de maatschapij soms zo ziek lijkt te zijn: er zijn meer mensen die zich dat afvragen. En dát zijn de mensen die me op de been houden. Mijn hoofd minder fier overeind dan bij de lancering van de crowdfunding website waar ik zo trots op ben, maar gelukkig houdt mijn nekbrace de instabiele wervels nog redelijk hoog voor de buitenwereld. . 

Utrechts restaurant Waku Waku: ‘Dit was niet de bedoeling’ – https://nos.nl/l/2399800

https://lucky-charms-crowdfunding.from-my-point-of-view.com/