Watertrappelen

Je begint met goede moed aan zo’n crowdfunding. Je kunt niet anders. Er zijn geen andere opties meer. Ik haalde ruim vier maanden lang alles uit de kast wat ik in me heb. Spendeerde uren en uren aan de regels,  foto’s, teksten en opmaak. Dook in het adressenboek van het verleden om mijn kleine kringetje toch nog iets groter te maken. Speurde het internet af naar nog meer adressen die ik kon gebruiken en maakte een lijst van media aan die ik, uiteindelijk, zou contacteren. Tactiek uitgedacht en vervolgens was het zover. De website stond online en kreeg veel complimenten. Fijn, het werk werd gewaardeerd, maar brengt het ook genoeg op?

De eerste dagen was er nog niet veel rust te bekennen. Foutjes kwamen boven zweven en moesten nog even aangepakt worden. Verbetering hier, kommaatje daar. Vragen moesten beantwoord worden en er meteen voor zorgen dat de website zo werd aangepast dat die vragen er niet meer zouden komen .

 De tweede dag na de release wandelde door mijn bloementuintje naar het compostvat en moest ik ineens vol op de rem. Voor mij zag ik de prachtige, bijzondere, vlinder die ook vorig jaar onze tuin had aangedaan. Nou ja, dezelfde zal het waarschijnlijk niet zijn, maar wel hetzelfde soort dus. Deze keer waren het er twee, die in een prachtig, sensuele dans waren verwikkeld.

Stond ik daar met mijn handen vol afval: twijfelend wat ik zou doen. Teruglopen en mijn camera halen met het risico dat ze ondertussen weg waren en ik niet meer had genoten van het mooie schouwspel? Ze dansten de hele tuin door met zijn tweeën, maar ze gingen zo snel dat de kans dat ik ze fatsoenlijk vast kon leggen maar heel erg klein was. De man met de hamer was ook langs gekomen, zoals altijd als er de ruimte en rust was en de adrenaline wat is weggezakt. Dodelijk vermoeid en overal pijn maakte me eigenlijk duidelijk dat het misschien beter was om deze kans maar te laten gaan.

Toch kon mijn fotografiehart het niet laten, negeerde de bibber benen, dropte ik het afval ergens halverwege op de veranda en pakte mijn camera. Belichting zo goed en zo kwaad als het ging ingesteld in die omstandigheden van fel licht en diepe schaduw waarmee die vlinders natuurlijk geen rekening hielden en begon te knippen.

Ik moest er al gauw om lachen. Niet te doen om die beestjes goed in mijn lens in beeld te krijgen. Ze waren al weer weg voordat de camera scherp kon stellen. Om ze niet als puntjes uiteindelijk in beeld te krijgen, maakte ik  ook niet van de snelste lens gebruik, dus dat hielp ook niet echt maar ik bleef knippen. Een snelle blik tussendoor leerde me, dat het resultaat was zoals verwacht. Vage beelden, een halve vlinder net nog op het randje vastgelegd. Dat was dus niks. Ik mocht van mezelf nog één poging doen, want mijn benen trilde onder me uit. Ik nam nog een keer de metingen door, veranderde wat in de instellingen en probeerde ze weer te vangen.

Geen commentaar…

Ze bleven hun dans maar uitvoeren, onvermoeibaar. Werkelijk een prachtig schouwspel en tot mijn grote geluk, bleek na een nieuwe blik op de gemaakte foto’s dat het me was gelukt om dit bijzondere moment naar tevredenheid vast te leggen.

I  FELT LUCKY

en dat had ook zijn weerslag op mijn blik op de crowdfunding. Het kwam vast goed.

Mijn zorgvuldig opgestelde tactiek werd echter gisteren, door een goedbedoelde maar niet zo’n slimme actie en die zonder overleg met mij werd uitgevoerd, onderuit gehaald en ineens moet alles op de schop. Dat maakt dat ik me vandaag heel kwetsbaar voel. Een golf van “dit gaat nooit goed komen”, probeert me ondersteboven te gooien en ik probeer mijn hoofd boven water te houden al watertrappelend. Probleem is: ik was vroeger al een waterrat, maar watertrappelen… dat heb ik dus nooit gekund. Ik had er de kracht toen al niet voor, mijn heupen konden de slag niet maken en mijn benen hadden werkelijk geen idee waar ze uithingen. Ik lag meer met mijn gezicht als een verwelkt bloempje op het water dan dat het een overlevingstactiek was. Twee zielige vingertopjes die net boven het water uit kwamen gepiept, maakte het geheel af. Maar, ik ben nog niet één keer verdronken en dat is toch al wat.

De donaties lopen nog niet erg binnen, maar van sommigen bedragen val ik dan wel weer achterover. Ik ben blij dat ik mijn dankwoorden al klaar had en dat ze exact klopte met wat ik op zo’n moment voel, want zelfs live – komt er geen woord meer uit. Stil, heel erg stil word ik daar van.

Ik laat me niet zo maar kopje onder duwen, dus ik watertrappel nog even door. Spuug zo nu en dan wat ingeslikt water weg, hef mijn hoofd op – de nekbrace helpt daarbij een handje – , prik mijn vingers in de lucht en ga er weer voor. Morgen dan…