Het nieuwe normaal

Ik merk dat dingen die in onze jeugd al als normaal gezien werden, nu opnieuw uitgevonden worden onder het motto van een soort van revolutionaire keuze. “Genderneutraal” opvoeden bijvoorbeeld, “want ons kind krijgt zowel poppen, een keukentje, lego en auto’s en kan zo zijn/haar eigen identiteit bepalen”.

Genderneutraal… Ik geloof niet dat die term in mijn jeugd überhaupt al bestond, in ieder geval waren mijn ouders daar zeker niet mee bezig. Ik had wel babypoppen waar ik liefdevol voor zorgde. Ik bouwde ook de hele woonkamer vol met een cowboy-en indianendorp van Playmobil die elkaar het leven behoorlijk zuur maakte, terwijl de brandweerauto loeiend op weg ging om het haardvuur voor de roze tent van de Barbies te blussen. Met mijn zelfgebouwde lego auto’s reed ik in de modder door de nog niet aangelegde achtertuin en ik genoot! Helaas was dat maar tijdelijk en hield het avontuur op toen er een mooi aangelegd terras en bijbehorende tuin voor in de plaats kwam. Daar moet ik het toch nog eens over gaan hebben, want ik heb toch het gevoel dat ik zo in mijn ontwikkeling ben geremd waardoor ik later in de problemen ben gekomen.

Van een eigen keukentje – het liefst met een oventje dat open kon en een kraantje dat je echt open kon draaien – kon ik alleen maar dromen. Maar ik heb honderden liters soep gekookt van water, zand, besjes, takjes en al wat ik kon vinden in onze eigen tuin, in de gemeentetuinen en – ik kan het nu hier toch wel heel voorzichtig erkennen – soms uit een particuliere tuin als het echt te mooi was om te laten hangen. En ach, wie mist nu zo’n klein blaadje of bloemetje, terwijl ik de koning of koningin te rijk was, om het onderwerp nog maar even verder door te voeren.

Ik herinner me nog een schoolkamp met de middeleeuwen als thema. We mochten ons allemaal dagenlang verkleden. Ik geef toe, er liepen geen jongens met mooie jurken rond, maar er waren maar weinig meiden die zich als een dame hadden aangekleed. Stoere, zwierende mantels droegen we, terwijl we al zwaaiend met onze zelfgemaakte zwaarden en galopperend op onze denkbeeldige paarden in gevecht gingen en niet onderdeden voor de jongens. Al moet ik bekennen dat mijn mantel er een was van het type monnik. Hoezo genderneutraal!

Warme herinneringen heb ik aan de vriendjes die kwamen spelen en dan vol letterlijke en figuurlijke overgave mijn hondje of klein kind speelde. Op de knieën en kruipen maar! Zouden ze hierdoor later een bewuste keuze hebben kunnen maken over wie – ehm of wat – ze zijn? Wel jammer overigens, dat daar niet iets van over is gebleven in de evolutie der man. Een beetje meer kruipen op zijn tijd mag best wel.

Ik had ook de keuze wat betreft kleding, maar ik droeg bijna altijd broeken, want wat had ik nu aan een roze tutu of een breekbare panty als ik met mijn playmobil bulldozer op de knie?n door de zandhopen ploegde of door de bosjes jaagde op groot wild? Helemaal niks. De geruite rokjes werden wel voor de dag gehaald als we met de hele familie op de foto moesten. Als ik die foto’s voorbij zie komen, herken ik mezelf nauwelijks. Vandaag de dag draag ik juist graag een jurk of soepele rok en ik vraag me toch af hoe dat dan allemaal te verklaren is.

Voor mij was die manier van spelen, leren en opgroeien echt de normaalste zaak van de wereld. Het was niet iets wat me bewust voor gelegd werd. Ik vond en vind het maar heel normaal dat je mag spelen met dat wat je leuk vindt of aantrekt wat je wilt. Iedereen in mijn omgeving groeide zo op. Natuurlijk, er zullen echt wel uitzonderingen zijn en dat dat dan vaker meisjes in het roze betreft dan jongens zal ik niet ontkennen, maar doe nou niet alsof het bijzonder is als je je kind van alles wat aanbiedt om mee te spelen waardoor het een bewuste keuze kan maken wat of wie het is. Daarmee maak je het nou juist niet normaal, toch?

Ik moet overigens wel even met terugwerkende kracht excuses maken voor mijn cowboy en indianen fase. Eén zo’n zinnetje als hierboven en de column kan helemaal uit zijn verband gerukt worden. Tegenwoordig schijnen we ons sowieso zo’n beetje voor alles uit onze jeugd te moeten verontschuldigen. Ten eerste lijkt het me hier dan op zijn plaats om sorry te zeggen voor het feit dat ik liever een blokje om ging dan een zwarte piet tegen te komen, want die vond ik doodeng met die priemende ogen tussen al dat zwart. Wat ik natuurlijk had moeten doen, was in opstand komen tegen al het onrecht dat die beste mensen werd aangedaan. Waarbij ik dan wel weer de kanttekening wil maken dat er geen onderscheid werd gemaakt in kleurige broekjes, verentooien en maillots. Just saying…

Ik las Sjors en Sjimmie en Lucky Luke om maar wat te noemen en ik heb gelachen joh. Ik zou een die hard racist moeten zijn gezien de feiten uit mijn donkere verleden, maar ik kan toch met gepaste trots zeggen dat het tegendeel waar is. Misschien dat de stapels en stapels afgeschreven Suske en Wiskes die ik nog net even verder heb versleten en die me werden aangeleverd door mijn ouders die bij de bibliotheekcentrale werkte, er wel voor hebben gezorgd dat ik nu in België ben beland? Hebben ze me onbewust toch nog bewuste keuzes laten maken. Niet over wie ik ben, maar dan tenminste wel over waar ik uithang.

A mind of a child

Who knows what she is thinking
She might solve the mess we make when she has grown up

But for now, beautiful girl
Be a child, pure and innocent
Think about your doll you left at home
Smile when you remember your friends at school
Phantasize the world more beautiful than it is
The day you figure out things aren't so lovely as they seem,
will come soon enough