Geluk zit soms in grote dingen

Het is al een tijdje stil hier. Het tegenovergestelde van mijn hoofd. Ik ben gewend om gevechten te moeten leveren als het om mijn gezondheid gaat. Bij mij gaat helemaal niks vanzelf. Integendeel. Alleen zijn het nu ineens wel een heleboel gevechten tegelijk. Bovendien dreigen ze ook nog allemaal verkeerd te lopen of kennen ze al een verkeerde afloop.

De aanpassingen van de badkamer en slaapkamer die vorig jaar herfst zijn uitgevoerd waardoor mijn huisje eindelijk echt toegankelijk voor me is, werden niet volledig vergoed. Ik had al jaren gespaard om het behoorlijk grote bedrag dat we zelf op moesten hoesten, bij elkaar te sprokkelen. Tot twee keer toe had ik echter al aangegeven aan de hulpinstantie dat er mijns inziens een fout was geslopen in de berekening wat betreft de hoogte van de tegemoetkoming en het bedrag dat wij zouden moeten betalen. Het gespaarde bedrag zou dan niet toereikend zijn. Tot twee keer toe werd ik gerustgesteld dat de berekening echt klopte. Niet meer druk over maken dus.

Het zou niet mijn leven zijn als het niet alsnog grandioos mis ging. De factuur van de aannemers kwam en ons aandeel was ineens ruim 2000 euro hoger. Precies het bedrag dat ik had aangegeven en de paniek sloeg toe. Met de verontschuldigingen die volgde vanuit de hulpinstantie kon ik de factuur niet betalen. Het is uiteindelijk goed gekomen dankzij familiehulp, maar ik kan je wel zeggen dat de lol er wel even van af was.

Vanuit een andere organisatie hadden ze toen het idee opgevat dat we er misschien nog een renovatiepremie uit konden slepen. Nu er een operatie bekostigd moet gaan worden, hoopte ik helemaal dat dat ging lukken. Toen vorige week de brief in de bus viel, dat ook die piste gecrasht was, hield het echt op. Er komt geen cent meer terug. Met dank aan de “hulp”instantie.

Tel daarbij op een gewonnen rechtzaak over de vergoeding van de upright mri in Londen, die vervolgens toch weer blijft aanslepen en waarbij de kans nog steeds bestaat dat er geen cent vergoed gaat worden.

Als laatste dan de aanvraag voor een binnenrolstoel die volgens insiders geen kans van slagen heeft. Een aanvraag als dit, doe je niet zo maar. Het is weer een drempel die je moet nemen en je moet de confrontatie aangaan dat je weer achteruit bent gegaan. Het is op zijn zachtst gezegd akelig als je dan dingen moet aantonen die niet aan te tonen zijn.

Dat alles speelde door mijn hoofd, terwijl ik ondertussen ook nog wegwijs probeerde te worden in de wereld van de crowd funding. Depressiviteit zit gelukkig dan weer niet in mijn genen, maar een vloek wilde nog wel eens ontsnappen en het kostte bakken met energie. Als afleiding had ik alleen mijn dierenvriendjes in de tuin die me regelmatig opvrolijkten met hun capriolen.

Toen kwam er een berichtje van mijn lieve vriendin en lotgenootje binnen. Slecht nieuws. Met alles wat ze al dagelijks het hoofd moet bieden, is daar nu ook nog die ongelofelijke enge, klote ziekte bij gekomen. De grond zakte onder me weg. Ineens kan me de rest niet meer zo boeien. Ik vind het op dit moment belangrijker dat die positieve sterke madam die ze is, hier goed gaat uit gaat komen en dat haar kleine ventje onbezorgd kan opgroeien.

Ik ben een enorme voorstander van de slogan “Geluk zit in de kleine dingen”, maar alsjeblieft, mag het deze keer ietsjes groter zijn?